De schoonheid van imperfectie...

Dat is het uitgangspunt geweest voor Imperfect Pottery.

De afbeelding hierboven staat daar symbool voor.

Klei is eigenwijs (net als ik ;-).

Klei heeft zelfs een geheugen. Als je niet met aandacht en focus met klei werkt, word je meteen met je neus op de feiten gedrukt:

Barst je stuk niet tijdens het drogen, dan wel tijdens de eerste biscuitbak, of nog erger, tijdens de laatste glazuurbak.

Met klei werken vraagt veel geduld. Maar het werkt vooral ontspannend. Nu wel tenminste...

Met het kopje op de bovenstaande foto kwam ik in conflict met mezelf als beginnend keramist.

Het kopje kwam met barsten en scheuren uit de mal. Mijn eerste neiging was om alles glad te maken. Maar dat lukte niet zoals ik wilde. Daardoor raakte ik in eerste instantie gefrustreerd. Na een tijdje gaf ik het op. Het kopje was in mijn ogen mislukt en kwam terecht in de bak met recycleklei.

Het tweede kopje kwam hetzelfde uit de mal. Ok.... en nu? Wat als ik het nu eens gewoon zo laat? Even wegzetten en straks nog eens bekijken wat ik ermee wil. Toen ik het oor eraan had gezet zat dit scheef op het kopje. Weer frustratie... Je wil niet weten hoeveel moeite het mij heeft gekost om niet ook dit kopje te degraderen tot de recycle bak.

Toen ik het kopje een paar dagen later gedroogd op de plank zag staan, werd ik er helemaal blij van. Het was zo imperfect (in mijn ogen) dat het gewoon mooi was. Wow, wat een openbaring!

Dit kopje was het begin van Imperfect Pottery. Want wie bepaalt er wat perfect is? Imperfectie kan ook perfect zijn.

Leuk dat je op mijn pagina komt kijken!